Hartelijke groet van Marcel Boonk

Voordat we überhaupt kunnen beginnen vraagt Marcel zich af waarom hij nou per se in deze rubriek moet. ‘Ik ben toch helemaal geen interessante ondernemer? Waarom wil je mij hebben?’ Ik ben op mijn beurt gewoon nieuwsgierig naar de man achter dat bruingroenige sieradendoosje, waarvan ik weet dat velen in Borne en omstreken die thuis hebben. Een sieradendoosje wat je soms alleen maar even open doet om een glimp op te vangen van je meest kostbaarste emotionele goed. Een doosje waar je elke avond je twinkelende verlovingsring in terug stopt. Een herinnering, het vieren van een blij moment, een cadeau voor het slagen, jezelf verwennen: het kopen of krijgen van een sieraad is een feestje op zich. Wat moet het bijzonder zijn om elke dag hier bewust mee bezig te zijn. Om elke dag opnieuw, onbewust, de groeten te geven aan iemand die z’n ketting weer omdoet, of op zijn of haar horloge kijkt hoe laat het is. Dát is de reden, waarom ik hem wil spreken.

In militaire dienst

‘Alles wat in mijn leven is gebeurd, dat is op mijn pad gekomen. Ik heb niet bewust gekozen voor juwelier’. Voor me zit een man die vroeger niet wist wat hij wilde worden, dus op gegeven moment een beroepskeuzetest heeft gedaan. Dingen die daar uitkwamen waren fijn techniek, schilder, maar via een omweg in Schoonhoven deed Marcel de opleiding tot goudsmit. ‘Ik ben niet echt een artistiek mannetje, maar ben meer van het strakke. Door omstandigheden ben ik in de uurwerktechniek gekomen. Daar houd ik van. Beetje friemelen, stage gelopen en opleiding afgemaakt’. Als kersverse uurwerktechnicus treed Marcel in militaire dienst bij de luchtmacht. Uiteindelijk bleek precies dát zijn passie te zijn en daar, op de basis, voelde hij zich thuis. Toen hij op het punt stond om beroeps te worden bij de luchtmacht, kwam hij er via een advertentie in de krant achter dat ze in Almelo bij een juwelier een tweede man zochten. Een bedrijfsleider in uurwerktechniek en verkopen. In plaats van beroeps te worden, start hier zijn carrière in het juweliersvak.

‘Elf jaar lang heb ik in Almelo gewerkt bij de juwelier. Deze juwelier ging er mee stoppen dus heb ik her en der rondgekeken of ik ergens anders terecht kon’.

Het is een oud-collega die hem wijst op het feit dat deze winkel (nu Juwelier Boonk) vrijkomt. ‘Ik ben direct aan het schrijven gegaan. Het solliciteren als overname kandidaat is een wat langere procedure, maar uiteindelijk ben ik als winnaar uit de bus gekomen’. Dit alles speelt zich af in september 1997, dus bijna 23 jaar geleden. Op 1 november 1997 start Marcel Boonk en is hij naast uurwerktechnicus, bedrijfsleider en verkoper, ook ineens ondernemer.

‘Nu zijn we 23 jaar verder. Valt zoiets nou mee of tegen?’

Marcel lacht, ‘iets valt niet snel tegen bij mij. Ik ben een werker. Als ik iets zie liggen dan moet ik het aanpakken. Ondanks het feit dat ik toen al 11 jaar in het vak zat, voel je je toch een beginneling. Je moet in één keer alles zelf doen. Dat geeft wel kriebels: hoe ga ik dit aanpakken? Oeps, hoe ga ik dit doen?’. Er is wel een klein voordeel: de winkel zat in tijden van overname op een dood spoor. ‘Dat betekent wel dat je van niets weer iets kan maken’. Zijn ogen glimmen, dit is precies wat hij zo leuk vind. Iets nieuws opbouwen; ‘structuur geven, cachet geven. Dat vind ik mooi’.

Boonk is niet het type juwelier dat in een witte stofjas wil zitten friemelen. Hij is ook niet het type juwelier dat in driedelig kostuum van 10 uur ’s ochtends tot 4 uur ’s middags werkt en vertrekt in zijn dikke Mercedes richting zijn te grote bungalow. Boonk is gek op interactie, blaakt van de energie. Maar is ook een juwelier die als geenander beseft dat een winkel valt of staat met goed personeel. In ons anderhalf uur durende gesprek vertelt hij meerdere keren hoe trots hij is op ‘zijn dames’. ‘Met mijn dames hier, mijn meiden: daar ben ik trots op. Ik heb een heel leuk team, maar zij moeten dan ook de winkel dragen. Ze zijn enthousiast, hebben vakkennis en we leren steeds meer’. Hij drukt me wel op het hart dat hij niet een echte baas is, maar zich meer een werkgever voelt. Een sociale werkgever die meedenkt en meehelpt als zijn dames voor grote beslissingen staan, ze het hele jaar door goed verwend, wekelijks voorziet van gebak, drankjes & bittergarnituur, maar hij is vooral een werkgever die voor je klaar staat als er iets is.

Mastodonten

Hij is bescheiden en staat niet graag in de picture. ‘Ik ben niet de man die op de foto in de krant hoef te staan.' Hij begeeft zich liever op de achtergrond en misschien zelfs wel zoveel, dat mensen geen idee van hebben hoeveel Marcel zich in en voor Borne inzet. ‘Ik werk graag veel achter de schermen bij evenementen, hoewel die door corona er nu minder zijn natuurlijk.' Meerdere grote evenementen zijn ooit gestart op initiatief van Boonk. Shopping by Candlelight ontstond in 2000 op zijn initiatief en is nu al jarenlang een gigantisch succes. Maestro, Koets’n Keerls, nog veel meer: hij is een initiator en nog lang niet klaar verzekert hij me. Net als het succesvolle speciaal bier festival van vorig jaar: ‘Ik sjouw graag rond, wat tegelijkertijd een goede uitlaatklep is voor mijn energie. Ik help mee organiseren. Vergadering hier en vergadering daar. Mensen motiveren mee te helpen aan evenementen.’

Als hij maar ergens ver achterin het publiek onder het genot van een pilsje en een sigaar, genietend toe mag kijken naar wat voor een succes het is. Op de achtergrond. Dat hij zich zo inzet, samen met de groep ‘mastodonten’ zoals hij het noemt, doet hij voor Borne. ‘Het gaat me nooit om de zaak, om de winkel. Het gaat me om het totaal in Borne. Als ondernemer moet je niet alleen maar vangen, maar je moet ook actief iets terugdoen. Borne leuk maken, straten mooi maken, opvallen wat er niet goed gaat, contact met de gemeente houden.’

Ingoorling

‘Ik rijd elke dag met plezier op en neer. Raampje open, radio aan en een beetje ontladen’. Op mijn vraag of hij ook in Borne woont, antwoord hij dat hij een ‘ingoorling’ is. Hij heeft geen roots in Borne. Zijn familie, vrienden, kinderen wonen allemaal in Goor. Het zal voor jou als lezer nu niet verrassend zijn dat hij ook in Goor actief is in het verenigingsleven. Hij zit in de organisatie van School- & Volksfeest Goor en als muzikant in hart en nieren, uiteraard ook actief lid bij de muziekvereniging. ‘Het brengt met niets om naar Borne te verhuizen, maar het is wel mijn tweede plaats geworden. Ik weet meer te vertellen over Borne dan over Goor. Ik ken ook meer Bornenaren dan dat ik Gorenaren ken. Borne is gewoon een mooi dorp, compact, gezellig en met een winkelgebied in de vorm van een krakeling. Het winkelcentrum is aardig gevuld momenteel, we zitten dichtbij de snelweg en natuurlijk de Bakkersteeg. De mooiste straat van Borne’.

Samen met de ondernemers uit zijn straat zijn ze afgelopen maanden druk bezig geweest de steeg te verfraaien met mooie plantenbakken en andere aankleding. Voor wie afgelopen maand nog door het dorp heen liep: de ontvangen centrumvouchers hebben ze er overduidelijk goed besteed in de Bakkersteeg. Kortom, Marcel is blij met Borne. Als blijk van waardering, en omdat het natuurlijk verenigingsman pur sang is, ondersteunt en sponsort hij daarom ook veel verenigingen binnen Borne. Van klein tot groot, velen kunnen rekenen op Marcel.

Het juweliersvak

‘Het juweliersvak staat voor kwaliteit en voor duurzaamheid. Het gaat om de details, het fijne werk. Verfraaiing en emoties. Sieraden waarin vakmanschap zit en die lang mee gaan.'

‘Vroeger ging vader, moeder en kinderen in zondagse kleding naar de juwelier, want vader kocht een juweel voor zijn vrouw omdat ze 25 jaar huwelijk hadden.'

Nu zien we dat steeds minder gebeuren, de wereld wordt plat, snel, emotieloos, harder. ‘Toch zie ik het nog steeds als mijn taak, als onze taak, om het vakmanschap uit te dragen. Te beseffen dat het gaat om service, het goede gevoel, de emotie en niet om de snelle afhandeling.’

Het vak wordt wel vaak wat onderschat, 'want het is veel arbeidsintensiever dan dat mensen denken.’ En ergens is dat ook goed te begrijpen: een juwelier kan niet zijn aandacht laten verslappen. Je moet constant nauwkeurig zijn, want je werkt wel met kostbaarheden die vaak een emotionele waarde hebben. Of zoals Marcel zo mooi zegt: ‘je moet zo op je qui-vive zijn in dit vak’. Toch doet hij zijn werk nog altijd met plezier. Hij begint ’s morgens rond kwart over 8 en werkt rustig door tot een uur of 9, half 10 ’s avonds. Hij is trots op zijn klantenkring en dankbaar voor een ieder die hun de boterham en de omzet gunnen. Door steeds meer uit te leggen en klanten mee te laten kijken met een klein loepje, wil hij mensen laten meegenieten van het vak. Ook begrijpen klanten vaak dan pas waarom een reparatie kost wat het kost: het maken van fouten is kostbaar en het repareren is een vak op zich.

Zijn dames en hij zijn maar wat blij met alle lieve en mooie klanten die ze hebben. Vaak genoeg worden ze verwend met dozen chocola, met kerstkransen, taart, flessen wijn. ‘Het juweliersvak is een vak met emotie. Rouw, trouw, speciale gelegenheden. Een vak van kwaliteit, gevoel, sfeer, maar bovenal vertrouwen.’

Een stukje beleving

Met zijn zaak en zijn aanwezigheid in Borne wil hij bijdragen aan kwaliteit en een stuk beleving in Borne. ‘We zijn een relaxte, rustige spot in Twente, maar toch overal bij. Eigenzinnig en overal van op de hoogte.’ Wat hij nog graag mee wil geven is dat het altijd dezelfde ‘ezels’, werkpaarden, mammoeten zijn die de kar trekken en de handen uit de mouwen steken. Er zijn steeds minder mensen voor te vinden. Te weinig meedenkers, te weinig mensen die verder kijken dan hun eigen onderneming/baan. Daarbij komt ook nog dat het organiseren van evenementen ook door instanties eromheen (veiligheidsregio, gemeente) niet makkelijk wordt gemaakt. De steeds strengere veiligheidseisen, betuttelende regels en karige flexibiliteit zorgen ervoor dat het organiseren steeds moeilijker wordt gemaakt.

Wat mogen we blij zijn met een Marcel en z’n mastodonten die toch altijd weer zo gek zijn om het wél te doen. Die altijd weer de moeite nemen om te sjouwen. Om te organiseren. Om te werken. Om iets aan te jagen en op te pakken. En ondanks dat hij er niet van houd, het maken van een foto wat voeten in de aarde had, gun ik hem dit podium. Want zonder ondernemers als Marcel, was Borne lang niet zo levendig en kleurrijk. Punt. En dat mogen de mensen best weten, dus ondanks al zijn bescheidenheid en het feit dat hij waarschijnlijk hoopt dat dit stuk weg raakt in vergetelheid, staat het voor eens en altijd op het web. Bedankt mammoet Marcel!